Yavaş yavaş tükeniyoruz…
Önce ekonomi mi diyorduk?
Evet bence devasa bir şekilde EKONOMİ!
Çünkü maddiyat insanı vezirde eder rezilde eder. Her şeyin başı öncelik sağlık diyelim sonrasından maddiyat… Tabi her şey dozunda güzel. Mesela birer robot olamayalım isterdim.
Geçim derdine düşünce kendimizi unutur olduk. Sabah erkenden işe gidip, akşamın geç saatlerine kadar çalışmaya mecbur bırakılan birer makinelere dönüştük! Yakınımızdakilerin bile ne halde olduğunu bilemeyecek kadar yorgun ve uyuşturulmuş bireyler haline geldik.
Bir nevi yaşanan olumsuzluklar maddiyattan doğuyor, biri eve ekmek alamaz diye kavga çıkar cinayet işlenir, diğeri çocuklarına mahcup olacak diye canına kıyar.
Evet kendimizi tamamen unutuyoruz. Ta ki başımıza gelen her hangi bir olayda kendimizi hatırlamış oluyoruz. İşte o zaman iş işten geçmiş oluyor.
Keşke her şey kararında kalsa…
Bir yandan GEÇİM bir yandan YAŞAM!
Yetişmekte olduğumuz hayallerimizden vazgeçtik, yarın nasıl geçineceğiz bu gidişat nereye kadar devam edecek diye hayatımızdan endişelenir olduk.
Hatta ve hatta gün içerisinde yaşamımızdan bile korkar olduk.
Evet EKONOMİ bizleri sıkıntıya koyuyor onu anladık da peki ya bu VAHŞİ’ce yaşanan olaylara ne demeli?
Tam bir felaketler zincirini yaşıyoruz. Karada, havada, denizde, kentte, kırda her alanda artık nefes alıp vermeyi bile güçleştiren akıl almaz olaylarla karşılaşıyoruz.
Gün geçmiyor ki yarınlara güzel uyanalım…
YANGINLAR
KADIN CİNAYETLERİ
ÇOCUK İSTİSMARLARI
Her günümüz ayrı bir olayla geçiyor…
“Biri üç aylık bebeğini öldürülesiye döver, biri üç aylık bebeğini bıçaklayıp sobaya atar, biri on üç günlük bebeğinin mamasına zehir katar, biri iki buçuk yaşındaki bebeğe tecavüz edip öldürür, diğeri eşinden boşanacak diye ailesini katleder, diğeri ise canı istedi diye can alır…
Kadınlara ve çocuklara olan eziyet ise hiç bitmedi hep bir adım geride bırakıldı, hep eksik görüldü.
Toprak utandı, su utandı, kefen utandı o masum tertemiz canları yıkayıp gömmekten biz İNSANOĞLU utanmadık.
Kısacası
Böyle insanlarla aynı havayı solumaktan YORULDUK!
Hangisine kor olalım,
Yetmez mi bu kadar acı,
Kim DUR diyecek?
Her geçen gün TÜKENİYORUZ…
Yorum Yazın